Իմ ծննդա­վայ­րում լու­րե­րը տա­րած­վում են լույ­սի ա­րա­գութ­յամբ: Չես հասց­նում ար­տա­բե­րել նա­խա­դա­սութ­յանդ եզ­րա­փա­կիչ բա­ռը` բնա­կա­վայ­րի ու­ղիղ կեսն ար­դեն ակ­տիվ քննար­կում է նոր ի­րա­դար­ձութ­յու­նը, հա­մե­մե­լով այն ֆան­տաս­տիկ ման­րա­մաս­նութ­յուն­նե­րով և, ան­պատ­ճառ, սե­փա­կան մեկ­նա­բա­նութ­յուն­նե­րով: Ընդ ո­րում, լու­րե­րի սփռվե­լու մե­խա­նիզ­մը մե­րոնց հե­ղի­նա­կա­յին գաղտ­նիք­նե­րից մեկն է, ա­մե­նամ­շու­շոտն ու ան­հա­սա­նե­լին: 

«Ի ծննդե ես կապ­ված եմ իմ ար­մատ­նե­րին: Պարս­կաս­տա­նում ապ­րածս տա­րի­նե­րին հա­յացքս միշտ դե­պի Հա­յաս­տանն էր: Պապս ա­ռա­վոտ կա­նուխ արթ­նա­նում էր և­ ար­ևա­ծա­գին հաս­տատ պի­տի եր­գեր «Ա­ռա­վոտ լու­սոն»: Շատ հե­տաքր­քիր ա­րա­րո­ղութ­յուն էր. մար­դը պաշ­տում էր այն հզոր ար­ևը, որ կե­նաց սկիզբն է: Պապս Ար­ևելք նա­յե­լու փո­խա­րեն թեք­վում էր դե­պի Հ­յու­սիս: Մի ան­գամ հարց­րե­ցի՝ «Ին­չու՞ ես Հ­յու­սիս նա­յում»: Պա­տաս­խա­նեց. «­Մեր Ար­ևել­քը Հ­յու­սիսն է, ուր Հա­յաս­տանն է՝ մեր եր­կի­րը: Այս նա­խա­դա­սութ­յու­նը կրթա­կան նա­խա­դա­սութ­յուն է: Ամ­բողջ իմ կյան­քի ըն­թաց­քում այս նա­խա­դա­սութ­յունն է ինձ մղել դե­պի Հայ­րե­նիք: Իմ ոտ­քը այս հո­ղի վրա շատ ա­մուր է»:

Վերստին Ապրիլի քսանչորսն է: Անմեկնելի զգացումներ են հոգումս, ինչը բարձրաձայնելը, ինչի մասին խոսելը տարիների հետ թվում է ավելի ու ավելի անկարելի: Նախանձում եմ նրան, ով հաշիվը փակել է անցյալի հետ, ում հոգին վարակված չէ  հարազատի խոշտանգված ճակատագրի անանց ցավով, ով կարողանում է վայելել անթալյաների ծովն ու բնությունը՝ դրանց այսօրվա բնակիչներին համարելով քաղաքակիրթ, բարի, անչար…-Որդին հոր համար պատասխան չի տալիս,- կասկածում եմ…

Պո­լի­տեխ­նի­կա­կան ինս­տի­տու­տի ճար­տա­րա­պե­տա­կան բաժ­նի ա­ռա­ջին կուր­սում մեր լսա­րա­նը մտավ բարձ­րա­հա­սակ, հա­մակ­րե­լի, գե­ղե­ցիկ կեց­ված­քով մի ե­րի­տա­սարդ և փոքր-ինչ ռնգա­յին, հա­ճե­լի բա­րի­տո­նով ա­սաց. «Ես ձեզ պատ­մե­լու եմ ի­տա­լա­կան ­Վե­րածնն­դի ճար­տա­րա­պե­տութ­յան մա­սին»: Ինչ­պես հարկն է` պատ­րաստ ու­նեինք տետ­րակ­ներ և ­մա­տիտ­ներ` դա­սա­խո­սութ­յու­նը սղագ­րե­լու հա­մար, բայց մեզ վի­ճակ­ված չէր օգ­տա­գոր­ծե­լու դրանք: