1943 թ. սեպտեմբերի 30-ին Լևոն-Կարապետ Պալճյանն Աթենքի Ս. Կարապետ եկեղեցում հունահայոց թեմի առաջնորդ Գերաշնորհ Տեր Կարապետ արքեպս. Մազլումյանի ձեռամբ ձեռնադրվում է կուսակրոն քահանա`վերանվանվելով Վազգեն` միաժամանակ ստանալով նաև վարդապետական աստիճան:

ՙ- Վանի ինքնապաշտպանութեան հայդուկներեն էր Վազգէն անունով քաջարի երիտասարդ մը,- մի առիթով պատմեց Վեհափառը:- Հերոսամարտի մը ընթացքին սպանվեցավ: Թուրքերը հերոս երիտասարդին դիակը տունէ տուն պտըտցուցին` գտնելու համար անոր ընտանիքը` պատժելու կամ վնասելու միտումով: Երբ Վազգենի մայրը, շրջապատված տնեցիներով, կը տեսնէ իր անշնչացած որդիին դիակը, կըյայտնե թուրք զինվորներուն, թե չի ճանչնար անոր ով ըլլալը…Այդ անկրկնելի զոհաբերությունը ըրավ` փրկելու համար ընտանիքի միւս անդամները: Իմ ձեռնադրութեան կնքահայրութիւնը ստանձնած էր Ոումինահաիոյ թեմական խորհուրդի անդամներէն վանեցի Ռուբէն Իսրայէլեանը: Իր փափաքին ընդառաջելով` Մազլումեան սրբազանը զիս վերանուանեց Վազգէն անունով՚:

Ամաովա շոգ օր էր, 80-ականների վերջերին: Մեր փոքրիկ զբոսախումբը ճանապարհվեց դեպի հնամենի Մուղնի:Այցենպատակը գյուղի 14-րդ դարի Սուրբ Գևորգ եկեղեցին էր: Առանձնապես ցանկություն ունեինք մանրազննին ուսումնասիրելու եկեղեցու 19- դարի որմնանկարները:Սուրբ Գեւորգ եկեղեցին մեզ դիմավորեց Արագածից փչող զովով, պարիսպներից ներս աճեցրած վարդերի բուրմունքով: Սակայն խորհրդավոր, պայծառ լռությունը երբեմն խանգարվում էր ինչ –որ տարօրինակ շշնջոցով, որ մեզ էր հասնում պարսպին կից շինությունից:Հետաքրքրությանը տեղի տալով, դոան ճեղքից ներս նայեցինք և ականատես եղանք մի հուզիչ տեսարանի. մի ծերունի, կանգնած Վեհափաոի նկարի աոջև, մտերմորեն զրուցում էր նրա հետ, պատմում գյուղացու իր հոգսերը: Այդ օրը չմտածեցի անգամ, որ այս զարմանալի դրվագը կդաջվի հիշողությանս մեջ ու կուղեկցի ինձ ընդմիշտ…Նաև այդպիսի անմիջական ու պարզ էր հոգևոր հովվի կապը իր ժողովրդի հետ…