 Ջեմմա Կիրակոսյանը Նոր Նախիջևանի և Ռուսաստանի Հայոց Թեմի Մոսկվայի <<Հայորդյաց տուն>> հայեցի դաստիարակության կենտրոնում աշխատում է այս կրթօջախի հիմնադրման առաջին իսկ օրից: Նա կենտրոնի սիրված մանկավարժներից է: Ջեմման գտնում է, որ մայրենի լեզուն մատչելի դարձնելու լավագույն միջոցներից մեկը առայժմ օտարախոս սաներին նշանավոր հայ մանկագիրների ստեղծագործություններին ծանոթացնելն է: Քանիցս արդեն փոքրիկ "արտիստների" հետ հաջողությամբ բեմականացրել են Խնկո Ապոր, Հովհաննես Թումանյանի պոեմներն ու հեքիաթները: Վերջին ներկայացումը կայացավ մարտ ամսին: Դահլիճը երկարատև, բուռն ծափահարություններով ընդունեց Հովհաննես Թումանյանի ժպիտով լեցուն "Ձախորդ Փանոսին":
- Ինչու՞ ընտրեցիք հենց մանկավարժի և ոչ` ասենք` ինքնաթիռի ուղեկցորդուհու մասնագիտությունը:
- Դուք երևի ակնարկում եք այն, որ լինելով օդաչուի դուստր, չեմ դարձել ուղեկցորդուհի: Հայրս` Հրանտ Կիրակոսյանը, իրավ, օդաչու էր, Հայաստանի քաղաքացիական ավիացիայի վետերաններից մեկը: Նա անմնացորդ նվիրված էր իր մասնագիտությանը, սիրահարված երկնքին, մանկան նման բարի ու անմիջական էր, պատանու պես ռոմանտիկ էր: Մասնագիտության բերումով հաճախ բացակայում էր տնից իսկ ոչ թռիչքային եղանակին վերադառնում էր շատ ուշ: Անսահման կապված էի նրա հետ, ծանր էի տանում բացակայությունը: Միշտ անհամբեր սպասում էի նրան: Մեզ` երեխաներիս համար տոն էր, երբ տանն էր սիրելի հայրիկը: Հիշում եմ այսպիսի մի դեպք. հինգ թե վեց տարեկան էի: Հիվանդացել էի, ծանր ջերմությամբ պառկած միայն հայրիկիս էի կանչում: Ու հանկարծ նրանից հեռագիր ենք ստանում: Վերցրեցի հեռագիրը, ամուր համբուրեցի ու սեղմեցի կրծքիս: Ինչպես տնեցիներն են հավաստում, ջերմությունս քիչ անց կտրուկ իջնում է, ասես չէի էլ հիվանդացել:
Ինձ համար մանկավարժությունը նույն ռոմանտիկան է, այն էլ թռիչք է, հոգու թռիչք: Համենայն դեպս, յուրաքանչյուր անգամ դասարան մտնելիս, ինձ համակում է այդպիսի զգացում:
- Կարո՞ղ եք այսօր ասել, որ Ձեր մանկական երազներն իրողություն են:
-Միշտ եմ երազել մանկավարժի մասնագիտության մասին: Եվ, երբ միջնակարգ դպրոցն գերազանց ավարտելուց հետո ընդունվեցի Երևանի Խ. Աբովյանի անվան մանկավարժական ինստիտուտի ֆիզիկայի, ինֆորմատիկայի և հաշվողական տեխնիկայի ֆակուլտետ, երազանքներս ու կյանքիս նպատակները մասամբ կատարված համարեցի:
 Այսպիսի ընտրությունը պատահական չէր:Մեր գերդաստանում մանկավարժները շատ են` տատս, պապս , քույրս: Մեր տոհմի գեղեցիկ պատմություններից մեկը տատիկիս եղբոր` Սարգիս Ոսկանյանի մասին է , որը 18 տարեկան հասակում ղեկավարել է Մեղրիի շրջանի Շվանիձոր գյուղի դպրոցը ու միաժամանակ հեոակայել է Երևանի պետական համալսարանի Ֆիզմատ ֆակուլտետին: "Աշխատանքի գերազանցիկ" շքանշանը դեռևս 30-ականներին նա ստացել էր անձամբ Կալինինի ձեռքից` Մոսկվայում: Խոստումնաշատ երիտասարդը, ցավոք, 23 տարեկան հասակում զոհվեց Հայրենական Մեծ պատերազմում:
Մանկավարժի նոր, ավելի հասուն որակում ինձ զգացի <<Հայորդյաց տանը>>, ուր դասավանդում եմ հայոց լեզու և գրականություն: Պոեզիան, արձակը միշտ են եղել իմ հետաքրքրությունների շրջանակներում, ավելին` ուսանողական տարիներին առիթը բաց չէի թողնում բանասեր ընկերուհիներիս հետ հաճախել նրանց դասախոսություններին:
Անչափ շնորհակալ եմ Գերաշնորհ Սրբազան Հայր Եզրաս Եպիսկոպոսից, որ հավատաց իմ ուժերին, հնարավորություն ընձեռեց զբաղվելու ինձ այնքան հոգեհարազատ աշխատանքով:
- Ինչ՞ սկզբունքներ եք կարևորում մանկավարժության մեջ:
-Իմ աշխատանքի կարևոր նախապայմանը դեպի աշակերտներն ու դասավանդբող առարկան ունեցած սերն է: Այդ զգացումը մղում է նորանոր որոնումների, որպեսզի դասերն ընթանան հետաքրքիր , բովանդակալից, որպեսզի աշակերտները մշտապես ձեռք բերեն նոր գիտելիքներ:
- Ինչու՞մն է "Հայորդյաց տան" յուրօրինակությունը:
- Այս կրթօջախը, համենայն դեպս Մոսկվայում, իր նմանը չունի: Մեր փոք րիկ հայրենակիցները այստեղ իրենց զգում են ջերմ ու հոգեհարազատ միջավայրում, հմուտ մանկավարժների օգնությամբ առնչվում են հայ մշակույթին, ծանոթանում հայոց հոգևոր գանձերին: Այս պատերի ներքո քրիստոնեական ոգին է, մեր ազգային հավատքը, բարոյական արժեքները:
|
