Իմ ծննդավայրում լուրերը տարածվում են լույսի արագությամբ: Չես հասցնում արտաբերել նախադասությանդ եզրափակիչ բառը` բնակավայրի ուղիղ կեսն արդեն ակտիվ քննարկում է նոր իրադարձությունը, համեմելով այն ֆանտաստիկ մանրամասնություններով և, անպատճառ, սեփական մեկնաբանություններով: Ընդ որում, լուրերի սփռվելու մեխանիզմը մերոնց հեղինակային գաղտնիքներից մեկն է, ամենամշուշոտն ու անհասանելին: «Ի ծննդե ես կապված եմ իմ արմատներին: Պարսկաստանում ապրածս տարիներին հայացքս միշտ դեպի Հայաստանն էր: Պապս առավոտ կանուխ արթնանում էր և արևածագին հաստատ պիտի երգեր «Առավոտ լուսոն»: Շատ հետաքրքիր արարողություն էր. մարդը պաշտում էր այն հզոր արևը, որ կենաց սկիզբն է: Պապս Արևելք նայելու փոխարեն թեքվում էր դեպի Հյուսիս: Մի անգամ հարցրեցի՝ «Ինչու՞ ես Հյուսիս նայում»: Պատասխանեց. «Մեր Արևելքը Հյուսիսն է, ուր Հայաստանն է՝ մեր երկիրը: Այս նախադասությունը կրթական նախադասություն է: Ամբողջ իմ կյանքի ընթացքում այս նախադասությունն է ինձ մղել դեպի Հայրենիք: Իմ ոտքը այս հողի վրա շատ ամուր է»: Վերստին Ապրիլի քսանչորսն է: Անմեկնելի զգացումներ են հոգումս, ինչը բարձրաձայնելը, ինչի մասին խոսելը տարիների հետ թվում է ավելի ու ավելի անկարելի: Նախանձում եմ նրան, ով հաշիվը փակել է անցյալի հետ, ում հոգին վարակված չէ հարազատի խոշտանգված ճակատագրի անանց ցավով, ով կարողանում է վայելել անթալյաների ծովն ու բնությունը՝ դրանց այսօրվա բնակիչներին համարելով քաղաքակիրթ, բարի, անչար…-Որդին հոր համար պատասխան չի տալիս,- կասկածում եմ… | В конце нашего разговора он пристально посмотрел на меня и после небольшой паузы тихо выговорил: «Что обо мне писать! Вот, о ребятах, которые погибли, защищая свой очаг, надо писать… Самое обидное, что армяне ничего толком не знают про все эти события… Иногда задаюсь вопросом: «Может, я не за тех воевал?». Զարմանալի մի օրինաչափությամբ յուրաքանչյուր եկող գարուն գեղեցիկ անակնկալ է մատուցում ինձ՝ հետաքրքիր մարդկանց հետ ծանոթությունների ձևով: Խոստովանեմ՝ սպասում ու պատրաստվում եմ դրանց, կենսատու այդ հանդիպումներին, որոնք լիցքավորում են ինձ, «նորոգում» լավատեսությունս, նոր հարցեր ու պատասխաններ առաջադրում: Ես անսահման շնորհակալ եմ այդ ծանոթություններին, որոնք շատ հաճախ վերածվում են իսկական բարեկամության: Светлану Арамовну Каграмановну часто можно увидеть во время воскресной Литургии, на разных армянских мероприятиях. Тикин Светлану ни с кем не спутаешь. Дело не в роскошных, кудрявых, седых волосах, и даже слегка хрипловатом голосе, в котором улавливаются теплые, родные нотки, какое- то скрытое беспокойство – а вдруг у собеседника проблемы, которые она – Светлана – готова выслушать, если возможно – помочь разобраться. |