Մի՛ ստէք միմեանց. հանեցէ՛ք ձեր վրայից հին մարդուն իր գործերով եւ հագէ՛ք նորը, այն, որ նորոգուած է գիտութեամբ, ըստ իր Արարչի պատկերի:
Կողոսացիս 3:9-1

- Գնում եմ Ղարաբա՛ղ,- պատասխանում եմ խոսակցիս հարցին: Կարեկցանքով նայում է ինձ ու խճմտանքով հարցնում,- տղադ երևի էնտե՞ղ է ծառայում:

 - Չէ՛, պատասխանում եմ,- այնտեղ ապրում է:

 -Ո՞նց, Մոսկվան թողել է, գնացել էնտե՞ղ, բա չե՞ս վախենում - սա արդեն հարց չէ, ավելի շուտ՝ ինքնագոհ, փորը կուշտ արարածի ծաղրական ռեպլիկա: Չեմ վրդովվում, վրդովվելու ժամանակներն անցել են, ուղղակի օտարանում եմ մարդուց, փակվում ու ինչ թաքցնեմ՝ հույս եմ փայփայում, որ օրերից մի օր նրա պարարտ թշերին չհասցրած ապտակս կիրականացնի Արցախը՝ ծաղկուն, մեջքն ուղղած, ոտքի կանգնած: Արցախը սիրողները ուրիշ են: Կարևոր չէ՝ճանաչում են իրար, թե՝ ոչ: Նրանք մի յուրօրինակ, աներևույթ եղբայրության անդամներ են, ում համար մարդկության ապագան որոշվում է հենց այստեղ, այս թիզ ու կես հողում…Մշտապես շտապում եմ Արցախ, անգամ այն ժամանակ, երբ դեռ նոր եմ վերադարձել: Կարոտում եմ ոչ միայն անփութորեն փարթամ բնությանը. այստեղ լրացնում եմ լավատեսությանս պակասը, որ միանշանակ կորցնում եմ Արցախից դուրս հայտնվելուս պես: Արցախում գիտեն կորուստի գինը, ըստ այդմ՝ խաղաղ կյանքի ու կապույտ երկնքի արժեքը:

Հարցազրույց՝ Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու Ռուսաստանի և Նոր Նախիջևանի Թեմի Առաջնորդ Եզրաս Արքեպիսկոպոս Ներսիսյանի հետ

Храм стал символом чести. Даже никакой кризис не помешал. Дело в том, что люди поверили Владыке. Генподрядчиком строительства была наша организация, но работы велись не по классической схеме. Мы, скорее, выступали в роли организатора, регулирующего работы строителей, которые предложили свою помощь и участие в воздвижении храма. У нас не было окончательного, полноценного такого проекта, он, как живой, растущий организм, постоянно совершенствовался. То у Владыки новая идея, то архитектор захотел что-то изменить. Это напоминало мозаику. Не было никакого расточительства. Все понимали, что храм строится на века. Это была поистине всенародная стройка. 

- Աղջ­կանս ծննդա­տա­նը քրդի լա­մու­կի հետ են փո­խել,- կա­տա­կում էր հայրս, նկա­տի ու­նե­նա­լով հակ­վա­ծութ­յունս դե­պի խայ­տաբ­ղետ գույ­նե­րը: Ընկճ­վում էի, խեղ­ճա­նում, շատ էի ու­զում հայ լի­նել: Հե­տո, ռա­դիոա­լիք­ներ որ­սա­լիս, հայ լի­նե­լու «զգո­նութ­յունս» թու­լա­նում էր, ու հա­պա­ղում էի քրդա­կան ա­լի­քը փո­խել՝ ախր շատ լա­ցա­խեղդ ու սրտաճմ­լիկ էր եր­գում եր­գի­չը, չէր եր­գում՝ ինձ ան­հաս­կա­նա­լի լեզ­վով դարդ էր պատ­մում:

Когда-то, в недалекие 70-е годы прошлого столетия, а именно в 1975 году, судьба подарила мне возможность поступить в класс Заслуженного деятеля искусств, Народного артиста Армянской ССР (1965), композитора и дирижера, одного из организаторов Союза композиторов Армении, преподавателя Ереванской Государственной Консерватории им. Комитаса Мартына Сергеевича Мазманяна.

Задумывались ли вы над «феноменом» армянина из Джавахка? Предки его, как правило, из Карина, Эрзрума, Карса, Трапезунда. Спасаясь от турок, они с болью оставляли чудесные города и села, обосновывались на каменистых склонах этой горной, суровой местности, и никогда не мирились с мыслью, что потеряли Родину навсегда. Они учили своих детей родному языку, истории, родному духу, передали бесконечную тоску по Родине, оставшейся на чужбине…

-Անունդ որտեղի՞ց է, -հարցնում եմ զրուցակցիս՝ Նելսոն Մարգարյանին, որ  ընդամենը  17 տարեկան էր, երբ սկսվեց Արցախյան ազատամարտը: Իրենց գյուղում՝ Դաստակերտում ավիամոտորիստերի խմբակ էր հաճախում, ինքնուրույն հավաքած դելտապլանով  սավառնում էր սարի գագաթից…  Գորիսի անասնաբուժական տեխնիկումի ուսանողը դասերը  պատրվակելով, ծնողներից ծածուկ հեռանում է տնից, մեկնում Ստեփանակերտ ու  միանում ազատամարտիկներին: Տանը ճշմարտությունն իմանում են հեռուստատեսային մի հաղորդումից՝ գեղարվեստական ֆիլմի ի՞նչ պակաս սցենար է … Մայրը որդուն տեսնում է միայն այն ժամանակ, երբ ծանր վիրավոր Նելսոնին ուղղաթիռով տեղափոխում են գյուղ՝ ապաքինվելու…