Участник Арцахской войны, коренной степанакертец Борис Андреевич Григорян был в числе тех, кто восьмого мая штурмом брал Шуши: «С 4-го на 5-е мая 1992-го на высотах Шуши пошел снег. Представляйте? Внизу все цветет, а тут – снег и холод. Моя рота с ротой, которой руководил Виталий Петросян, круглосуточно охраняла дорогу между Аскераном и Агдамом. Восьмого мая я получил приказ перебросить ребят на штурм Шуши. Ночью началось наступление, которое завершилось нашей победой! Вы представляете, какие были радостные переживания, ведь с сотнями других детей мои дети два года подряд в Степанакерте прятались в подвалах от бомбежек. Соседнюю квартиру разнесло, город был в руинах».

Короткая записка турка в соцсети о предложении дружбы меня застала врасплох. Вроде – ничего особенного. Парень по имени Мурад живет в турецком Харпупе и хочет подружиться с армянкой. Харпут?-задавалась вопросом. А не Харберд ли этот город, «который стал кладбищем армян». Да, не ошиблась. В подтверждение, турок послал несколько исторических видов города, и среди них – один, с армянской надписью. Чтобы как-то понять – что к чему, я стала осторожно расспрашивать его – что он знает о тех, которые жили в этом цветущем городе испокон веков, до тех пор, пока их не депортировали и истребили отцы и деды нынешних обитателей.

…Եղիշե Չարենցին ձերբակալելիս  նրա տունը շրջապատել էին ԿՀՎ աշխատակիցները: Պոետի վերջին մի քանի տարիների աշխատանքները դատապարտված էին ոչնչացման: Այդ օրերին երիտասարդ նկարչուհի Ռեգինա Ղազարյանին հրաշքով հաջողվում է փրկել և պահպանել բանաստեղծի շատ ձեռագրեր, դրանց թվում` 1936 թվականին գրված «Կոմիտասի հիշատակին» ռեքվիեմը: Հողի տակ երկար ժամանակ թաղված լինելով, ձեռագրերի 25% անվերադարձ կորսվել էին, և մինչ օրս թանգարանում պահվում են պարկեր, որոնք լցված են  փոշով, ինչի վերածվել են ձեռագրերը:

Թվում է՝ Կոմիտասն ինձ հետ է եղել իմ ամբողջ  կյանքում…Վաղ մանկությունս արևկող հիշողություն է… Ճակատագրի բերումով հարևան էինք Պոլսից հայրենադարձված մի գերդաստանի հետ: Հայրը՝ պարոն Ռուբենը՝ ազնվական շարժուձևով, արևմտահայերենի կախարդիչ դարձդարձումներով խոսքաշեն մի մարդ, զբաղվում էր կոշկակարությամբ: Ամեն անգամ, երբ փողոցի ծայրին հայտնվում էր «օրենքի մարդը», հապշտապ թաքցնում էր իր գործիքները՝ մուրճերը, ունելները, մետաղաձողի վրա կանգնած ոտնաթաթը՝ տարիների օգտագործումից պսպղացող մետաղյա սառը փայլով ինձ համար առանձնապես հրապուրիչ:

Չ­սի­րա­հար­վել Լի­սա­բո­նին՝ չի կա­րե­լի: Պի­րե­նե­յի գե­ղեց­կու­հուն մտեր­մա­նում ես նրա հետ հան­դի­պե­լու ա­ռա­ջին իսկ պա­հից: Յու­րօ­րի­նակ բա­րո­մետ­րի նման նա կար­ծես «չա­փում է» բա­րութ­յունդ, հիա­նա­լու ման­կան­ման կա­րո­ղութ­յունդ: 

Успех не придет к Вам. Вы сами должны дойти до него.
Уильям Коллинз

Говорят, что существуют шесть составляющих ключа к успеху. Это – искренность, целостность личности, скромность, вежливость, мудрость, милосердие.
Тот, кому посчастливилось быть знакомым с нашей соотечественницей, опытным московским врачом Нелли Самвеловной Кочарян, подтвердит, что она, несомненно, обладает всеми этими качествами.

-Հավաքվե՛ք, գնում ենք մածուն ուտելու,- ամառային սպանիչ շոգին կանչում էր հայրս:

Հավաքվողներս՝ երեխեքս էինք: Զինվորի պես պատրաստակամ թռչում էինք մեքենայի մեջ, նախապես ըմբոշխնելով այն հաճույքը, որ սպասում էր մեզ: Չէ՜, մածունի մեծ սիրահարներ չէինք, պարզապես գիտեինք, որ լեռնային հրաշալի ճանապարհով սլանալու ենք հրաշալի մարդկանց մոտ, որ ապրում են հրաշալի մի բնակավայրում՝ Ապարանում:

Армянские летописи и другие исторические труды рисуют полотно нашей истории. Но есть в этой многовековой картине штрихи и эпизоды, которые заполнены иностранными источниками. Они для нас не менее важны и порой крайне любопытны. Такие свидетельства известны большинству из нас гораздо меньше, чем тексты Мовсеса Хоренаци, Ованнеса Драсханакертци или Смбата Гундстабля. 

Այսպես է վերնագրել հայկական մամուլի էջերից մեկում հրատարակված իր հերթական հետաքրքիր ռեպորտաժը լրագրող, նորաբնակ քարվաճառցի Թամարա Գրիգորյանը, ում մանկությունը, պատանեկությունը անցել է Արցախ աշխարհի այս գողտրիկ անկյունից շատ ու շատ հեռու:
Թամարան ծնվել է Վանաձորում, բարձրագույն կրթություն ստացել Երևանի պետական համալսարանի ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետում: Թերևս պատահական չէր նրա ծանոթությունը իր ապագա ամուսնու՝ պատմաբան Դավիթ Եղիազարյանի հետ: Շատ արագ պարզվեց, որ աշխարհընկալումների երիզները շատ-շատ են, ավելին՝ երկուքն էլ մտմտում են վերաբնակվել ազատագրված տարածքներում: Այսօր նրանց «մտմտանքը» իրականություն է: