Փետրվարի 14-ը, Տեառնընդառաջի տոնը, Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Բ Ծայրագույն Պատրիարք և Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի օրհնությամբ նաև հռչակվել է ընտանիքի տոն:
 Մոսկվայի «Սուրբ Հարություն» եկեղեցու հավատացյալների համար Աստծո այս տունը մի մեծ, ամուր ընտանեկան օջախ  է, ուր նրանք հոգու կանչով գալիս են  ամեն առիթով, լինի` շարքային օր, տոն, ուրախություն, թե տխրություն: Գալիս են, կիսվում իրենց մտքերով հոգևոր հայրերի հետ, ստանում նրանց խորհրուրդն ու օրհնանքը: Ջերմ ու հարազատ է այս կապը, զերծ որևէ պայմանականությունից: Հավատացյալներից շատերը մտերիմ են երեցկանանց հետ, ում առաքելությունն է զինվորի նման մասն կազմել իր երեցի ծառայության մեջ: Ահավասիկ` նրանց մասին էլ մեր փոքրիկ պատմությունը:

Кучерявое, шумное, с одурманивающим запахом пшата ущелье, тысячелетний  арочный мост, у подножья которого, издревле, временами, хриплым голосом, «поет» водяная мельница – излюбленное место многих армянских режиссеров: помните «Шора и Шоршора»,  кинокомедию о двух бедолагах,  с которыми приключались забавные истории? Они снимались именно здесь, на этом месте.

«Ամեն մի արվեստագետ կարող է, ի միջի այլոց, փորձել նաև գրել օտար լեզվով։ Ես ինքս գրած եմ ոտանավորներ ռու­սերեն, ֆրանսերեն, անգլերեն, և, վաստկելու համար, շատ լե­զուներով հոդվածներ։ Բայց դրանք մնայուն գործի հետ ոչ մի կապ չունեն։ էպիզոդներ են։ Լեզուն արյուն է, արդ՝ արյունը չի կարելի փոխել։ Լեզուն ոգի է, այդ ոգին չի կարելի աղա­վաղել։ Դրանք տարրական ճշմարտություններ են։ Կարելի՞ է ռոկոկո ոճով հայ եկեղեցի շինել։ Կարելի չէ, և հայը չի մտնի, այնտեղ չի աղոթի։ Իսկ նրանք, որ ուզում են օտարանալ՝ բա­րի ճանապարհ, թող օտարանան»։

Արսեն Հարությունյանը մոսկվաբնակ մեր երիտասարդ հայրենակիցներից է: «Հայորդյաց տան» ավագ սաները նրան լավ են հիշում: Հայրենասեր, բարի, խանդավառ՝ ամառային արձակուրդներին սիրով միանում էր հայկական եկեղեցական կառուցվող համալիրի շինարարներին, որպեսզի մասնակցություն բերի այդ նշանավոր կառույցի շինարարական աշխատանքներին: «Խաչակիր»՝ այդպես են նրան կանչում ընկերները:

Այդ խոսքերն իրավամբ կարելի է ուղղել հենց իրեն` Սիլվա Կապուտիկյանին, բոլորիս սիրելի տիկին Սիլվային, պարզապես Սիլվային:
Անանց հուզմունքով եմ հիշում ու կարդում նրան: Եվ եթե անգամ կյանքումս առիթ ունեցած չլինեի նրան տեսնելու, զուրկ լինեի նրա հետ հաղորդակցվելու երջանկությունից, միևնույնն է` այդ հուզմունքը ինձ մշտապես կուղեկցեր և ուղեկցում է առ այսօր:

Հայ Առաքելական Եկեղեցու Նոր Նախիջևանի և Ռուսաստանի Թեմի Առաջնորդ Տ. Եզրաս Եպիսկոպոս Ներսիսյանը այսպիսի բարեմաղթանքով դիմեց ազգային բարերարներին, մշակույթի և արվեստի վաստակաշատ գործիչներին, մեծանուն գիտնականներին, ինչպես նաև պատվարժան բոլոր այն հայորդիներին, ովքեր Սրբազան հոր նախաձեռնությամբ և օրհնությամբ հավաքվել էին Մոսկվայի համերգային հանրահայտ հրապարակներից մեկում`«Գոլդեն Փալաս»-ում՝ մասնակցելու Ամանորի և Սուրբ Ծննդյան տոների առիթով կազմակերպված ընդունելությանը:

Эта необычайная история началась в январе прошлого года. Все участники этой истории живы-здоровы, кроме самого главного героя. Но обо всём по порядку.
Как и почему оказались здесь в Москве молодожёны из Армении, назовём их Анаит и Вартан, никто не знает. Как и их настоящих имён. Но горе, постигшее их, было какое-то совсем неземное...

Մի անգամ օտարազգի բարեկամս, որ մեկ-երկու օր էր, ինչ Մոսկվա էր ժամանել, կես-կատակ, կես- լուրջ, մտահոգ ու զարմացած բողոքեց, թե նկատողություն է ստանում այս ու այն կողմից…ժպտալու համար: «Ի՞նչ բան է` քայլելիս` ժպտում ես, տրանսպորտ մտնելիս` ժպտում ես: Անլրջություն է, այստեղ ընդունված չէ և կասկածանքի տեղիք է տալիս», - «ընդհանուր» առումով բացատրել էին նրան: Ես հիշեցի ժպտերես իմ ծննդավայրն, ու խղճացի այն մարդկանց, ովքեր չունեն դիմացինի բարի ժպիտի կարիքը:

«Ես ծնվել եմ հավատքը մեջս: Անկախ ինձանից, այն ամենը, ինչ կապված է եղել եկեղեցու հետ` լինի ծիսակատարություն, պատարագ, թե քարոզ, ինձ հուզել է մինչև արցունքը: Ամուր հավատքն ինձ անցել է ծնողներիցս, տատիցս ու պապիցս»:
Հովիկ Մանուկյան