Вячеслав Ервандович Аваков - доктор медицинских наук, профессор, заведующий кафедрой анестезиологии и реаниматологии Ташкентской медицинской академии. Его поэтическая книга «Думы о жизни» представляет Вячеслава Ервандовича в другой ипостаси – человека, влюбленного в поэзию. Как написал в предисловии к книге поэт Раим Фархади, «его слово лечит, дарит радость и улыбку».

На Синявинских высотах, там, где в годы Великой Отечественной войны шли кровопролитные бои, 29 апреля открылся и был освящен мемориальный памятник хачкар (крест-камень) воинам, павшим в Великой Отечественной войне. Авторами хачкара стали архитектор Ашот Даваян и скульптор Рубен Налбандян. Памятник на аллее Славы стал даром армянской общины и был приурочен к 65-летию Великой Победы. Его открытие стало одним из торжественных мероприятий в рамках празднования 300-летия армянской общины Санкт-Петербурга.

Մայիսի 26-ից 28-ը Նոր Նախիջևանի և Ռուսաստանի Հայոց Թեմի Առաջնորդ Գերաշնորհ Տ. Եզրաս եպիսկոպոս Ներսիսյանի գլխավորությամբ, Մոսկվայի «Հայորդյաց տուն» հայեցի դաստիարակության կենտրոնում տեղի ունեցավ թեմի հոգևորականաց դասի տարեկան համագումարը:
Համագումարը բացվեց Առաջնորդ Սրբազան Հոր աղոթքով և ողջույնի խոսքով:
Նախ հաստատվեց համագումարի օրակարգը, ապա թեմի ֆինանսական բաժնի տնօրեն Գ. Ագրաֆոնկինան ներկայացրեց ծխական համայնքների 2009 թ. ֆինանսական գործունեության հաշվետվությունը։

Великая Отечественная война 1941-45 гг. навсегда осталась в  памяти нашего народа. Не было армянской семьи, которой не коснулась бы жестокая горечь утрат. В армию было призвано около 600 тысяч армян, почти половина из них не вернулась с фронта. Армяне воевали отважно, показывая пример доблести, храбрости, героизма, преданности своей Отчизне.
По сложившейся традиции,  Глава Ново-Нахичеванской и Российской епархии Армянской Апостольской Церкви, Патриарший Экзарх в России Епископ Езрас  каждый праздник Победы встречается с теми армянами, ветеранами Великой Отечественной Войны.

Մեծ հաղթանակի գործում իր ավանդը ունի նաև հայրիկս` Ավագ Խաչատուրի Սարգսյանը: Պարզ է, որ դա մի կաթիլ է, բայց այդ կաթիլներից գոյացած հզոր համազգային ուժի օվկիանն էր, որ կասեցրեց ֆաշիստների ահարկու  ուժը:
1941 թ. հունիսի 22-ը.  երիտասարդ ամուսիններ Ավագ Սարգսյանը և Նախշուն Մարտիրոսյանը հանձնել էին երրորդ կուրսի վերջին քննությունը, սպասում էին հրաժեշտ տալու ընկերներին և վերադարնալու հայրենի գյուղ, իրականացնելու  փայփայած իրենց երազանքը` սկսել սեփական տան կառուցումը:

Այս տողերը տիկին Գոհարին շատ են զարմացնելու: Կտխրի երևի` հոգու ցավին եմ ձեռքս դիպցրել, մտքում կհանդիմանի, բայց բարձրաձայն ոչինչ չի ասի` այդպիսի քայլի համար շատ երևանցի է, նրանցից, ովքեր դիմացինին անգամ արդարացի հանդիմանելուն կգերադասեն  նրբանկատ լռելն ու ներողամիտ ժպտալը, միայն թե հանկարծ չվշտացնեն նույնիսկ թռուցիկ ծանոթին: Այդպիսին էր ճշմարիտ երևանցին, որի կերպարը դաջվեց ուղեղումս պատանեկությանս տարիներին, այնպես մխրճվեց պատկերացումներիս մեջ, որ խանգարում է այնտեղ եղածս ժամանակ նորմալ վայելել քաղաքը…

Օրն էր ուրբաթ, լուսն ի շաբաթ, երբ ուղևորվեցի ոչ ամենևին Ջզիրու քաղաք, այլ Մոսկվայի կենտրոն` Օլիմպիյսկի պողոտա, ուր օր առ օր, քար առ քար վեր է հառնում հայ հավատքի, ազգային ճարտարապետական մշակույթի նորօրյա առհավատչյան` շքեղաշուք եկեղեցական համալիրը, որի հարավային պատին և որմնաքանդակվել է 12, 5 մետր երկարություն ունեցող աշխարհի ամենամեծ խաչքարը:

Любимый народ! Я говорю с трибуны твоих суверенов, которая веками узурпировалась другими народами, а ныне возвращена мне свободой. Гордясь своей лептой, вложенной в сокровищницу мировой  цивилизации; помня горечь поражений  и радость побед; в тревожное время глобальных потрясений; перед лицом угроз, раздающихся в мой адрес, к вам обращаюсь, армяне.
В двадцать первый век вы вошли разделенными на Армению и Диаспору, слаженность  взаимодействия которых требует  понимания и учета их интересов, не во всем совпадающих.
Независимая Армения опирается на патриотизм, национальное чувство, сталкивающее народы в войнах за звание нации – высшей формы человеческой общности, отмечаемой флагом ООН, свидетельствующим о  том, что мой народ не подчиняется другим народам.