Последняя пятница осени 2009 года выдалась теплой, что не свойственно этому времени года в Москве. Казалось, чудесный армянский ноябрь волшебным образом «переместился» сюда, в самый центр Златоглавой, где уже несколько лет кипит работа по строительству армянского Храмового комплекса.

- Какое армянское слово больше всего Вам нравится произносить? - шутливо спрашиваю моего собеседника - жителя освобожденного Карвачара Армена Алваряна, до недавних пор проживавшего в Москве, где он и родился пятьдесят лет тому назад.
Армен на своей машине везет нас в «Тaк джур» - горячий источник, который как и прежде, столетия назад, бьет фонтаном из-под земли, а дальше вливается в горную реку Трту. Говорят, целебные свойства этой воды были известны еще в глубокой древности.

Ինչպե՞ս ընդդիմանամ մեքենայի անտարբեր ընթացքին, որպեսզի մի քիչ էլ հեռացնեմ ինձանից Արցախից հերթական անգամ բաժանվելու տխուր զգացողությունը…Երեխայի նման խռովում եմ ընկերակիցներիցս, արցունքներիցս աղավաղվում են մեքենայի պատուհանից այնկողմ բնապատկերները: Եվ ո՞վ է հնարել բաժանումները, և ի՞նչ ենք փորձում փնտրել ու գտնել մենք` բոլորս, իրարից հեռանալով…

Հայոց Հայրապետը բոլորեց իր ծննդյան 60 տարին, բոլորովին մոտ է գահակալության 12-րդ տարեդարձը: Հայ ժողովուրդը այս օրերին տոնեց իր անկախ պետականության` Հայաստանի Հանրապետության 20-ամյա հոբելյանը: Նախախնամության տնօրինությամբ` անհրաժեշտ և երջանիկ զուգադիպում…

Александр Пирумов обратил на себя внимание коллег – и профессоров и студентов – с самого начала своего появления в стенах Московской консерватории. Это было в начале пятидесятых годов прошлого века. Уже при первом впечатлении от встреч с ним вырисовывался его вполне определённый облик: сдержанный, спокойный, лишенный активных лидерских свойств и в то же время покорявший какой-то своей «особостью», излучавший некое музыкантское обаяние вкупе с рафинированной интеллигентностью – ведь не случайно фамилия Пирумов в армянской истории ассоциировалась с аристократизмом.

Հայազգի ճանաչված գեղանկարիչ Միոդրագ Վարդապետյանը ծնվել է Սերբիայի Մլադենովաց քաղաքում 1933 թվականին: Կարինցի հայրը` Վահան Վարդապետյանը, առաջին անգամ Սերբիա է այցելել 1908 թվականին` առևտրական գործունեություն սկսելու նպատակով: 1915 թվականի Հայոց մեծ եղեռնից հետո մշտական բնակություն է հաստատել Սերբիայում, ուր 1922-ին ամուսնացել է պոլսահայ Անիկ Ղազանչյանի հետ: Սերբիայում զբաղվում էին սուրճի ու համեմունքների առևտրով: Վեց երեխաներից Միոդրագը ամենակրտսերն էր: Դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվել է Բելգրադի Կիրառական արվեստների ակադեմիայի գրաֆիկայի բաժինը, որն ավարտել է 1958 թվականին:

Трагедия случилась 21 августа 2001 года. Студент МГИМО 20-летний Артур Карапетян погиб в страшной автокатастрофе. 

- Он был совершенно юным, добрым, порядочным. Каждое воскресение ходил в церковь, с собой приводил друзей-армян, -Рассказывает дед Артура по маминой линии, Владимир Павлович, который, как сам выражается, безумно любил и любит внука-первенца.

Գեղանկարիչ Գագիկ Բադալյանի կտավների հետ «մտերմանալու» համար ժամանակ պետք չէ: Այդ սքանչելի աշխատանքների տաք, մեղմ գույները, նրանցում անշարժացած նրբիրան կանանց թվացյալ «ստվերապատկերները» ակնթարթի արագությամբ դիտողին համակում են բարության, հանդարտության, լուսավոր թախծի զգացողությամբ, մղում են դեպի հիշողությունը, ուր երազաշատ երիտասարդ տարիներն են ու հուսաշատ երազները: Կանացի ֆիգուրների անշարժությունն էլ խաբուսիկ է` դրանք ոչ միայն շարժման մեջ են, այլև զրուցում են դիտողի հետ, նրանց զրույցում և «ակաթե աչքերում» հենց հուսադրանքի նոտաներն են գերիշխում: 

Սիրելի ընթերցող, նախորդ համարում մենք խոստացել էինք, որ «Հայերն Ալթայում» թեման կունենա իր շարունակությունը: Այս համարում ուզում ենք անդրադառնալ երկու անձերի, որոնց կյանքի ուղին լի է եղել տարբեր փորձություններով, բայց նրանք իրենց համառությամբ, աշխատասիրությամբ արժանացել են ժամանակակիցների գովեստին ու բարձր գնահատականին  և դարձել օրինակ հետագա սերունդների համար:

В конце марта в московском издательстве «Макс Пресс» вышла книга генерала царской, а потом и армянской армии Гавриила Корганова (Габриела Корганяна) «Участие армян в мировой войне на Кавказском фронте. 1914–1918 гг.» в переводе с французского. Генерал издал свою книгу в эмиграции, в Париже, в издательстве «Масис» в 1927 г. Перевели книгу Ю.Л. Пирумян и Э.Е. Долбакян , редакторы – Э.Е.Долбакян и А.А. Мелик-Шахназаров.